Moją linię interpretacyjną zacznę od tytułu. "Requiem" - czyli msza żałobna, msza za zmarłych (tak twierdzi Wikipedia). O ironio, tu ciekawostka, Mozart zmarł pisząc swoje Requiem. "For a dream" - dla marzeń. Tłumaczenie "dla snu" moim zdaniem nie oddaje w pełni tego filmu. Życie każdego z pierwszoplanowych bohaterów opiera się tylko na jednej wartości, sprowadza się do pogoni za jedynym celem. W dodatku jak wątłe są te wartości, to ja nawet nie... A życie oparte tylko na jednej podporze, gdy jej zabraknie zachwieje się niczym źle załadowany tir na zakręcie. Pokazała to ostatnia pandemia, gdzie niektórzy ludzie zamknięci w domach stracili sens życia i wpadli w depresję, podczas gdy inni (tak zwane "aspołeczne nerdy") poczuli się świetnie, Ale do rzeczy - każdy z naszych bohaterów przegrywa. Żyjący jednym, nie przeżywają drugiego. Do tego można dorzucić świetną grę aktorską, szczególnie Ellen Burstyn jako Sara, montaż, ujęcia, muzykę (tak szeroko znaną), oświetlenie, ogólny klimat, czy co tam se kto wymyśli. Film jest mocny, ciekawie się go ogląda, lecz niestety otrzymał jedną jedyną nominację do Oscara (dla właśnie Ellen Burstyn). Ale ja nie pracuję w Amerykańskiej Akademii Filmowej, to się nie znam. Podsumowując - film jest po prostu zajebisty, ode mnie dycha.